|
Margot
Gość
|
|
 Wysłany: Nie 14:19, 02 Mar 2008 |
|
 |
|
|
|
koteczek710 (blog na onecie, nie publikuje mi z linkiem w ramach walki ze spamem)
PIERWSZE WRAŻENIE:
Przed chwilą opuściłam megamhroczne, zarośnięte trawą, błyskające coś jakiegoś słodkiego aniołka o czarnych skrzydłach (wyjątkowo dziwna hybryda), więc Twój blog jest ukojeniem dla moich oczu. Mdły, łososiowy kolor uspokaja (coby nie napisać: 'usypia'), a na całkiem urodziwą dziewczynę z obrazka miło się patrzy. Nie widzę tu nic, co mogłoby mnie zatrzymać u Ciebie na dłużej, patrząc na rozbrajająco banalny napis na belce, mimowolnie marszczę się w grymasie zażenowania, mimo to nie mam odruchów wymiotnych. A - wnioskując po adresie - prawie gotowa byłam szykować miskę. Za to pozytywne zaskoczenie otrzymujesz:
2/5
TREŚĆ CZYLI CO I JAK PISZESZ:
Dostępne jest tylko archiwum tegoroczne, ale blog ma widać dłuższy staż, skoro zaczynasz refleksją nad jego oceną. Miło, że wzięłaś sobie do serca wskazówki oceniającej, jednak oznajmianie o tym wszem i wobec nic pozytywnego nie wnosi. Zdajesz się być zachwycona perspektywą udoskonaleń, jakich dokonasz... Ale naiwne to trochę i mało prawdziwe. 'Chcę ogłosić, że od jutra notki będę pisała gdy dostanę tak zwanej weny.(...) ten blog od jutra będzie w stylu >>Moje przemyślenia<<' Pomijając już fakt, że przed 'gdy' powinien być przecinek (z interpunkcją w ogóle nie jest u Ciebie najlepiej), powiedz mi, jaki sens ma kierowanie swojego pisania na narzucony 'styl'? I czy Ty wiesz, czym jest wena, słońce? Czy tylko wspominasz o bliżej nie określonym zjawisku (bo w Twoim przypadku na to właśnie wskazywałby zwrot 'tak zwanej')?
Kolejna notka miała chyba być próbą wcielania w życie planu 'blog myślicielski'. Dobór tematu zwalił mnie z nóg, szkoda, że nie wspomniałaś, co skłoniło Cię do wyrażania opinii właśnie na temat samobójstwa. Bo nie wydajesz się być osobą, która może mieć o nim jakiekolwiek pojęcie. Drażni mnie odnoszenie się w ocenach do światopoglądu zgłaszającego, dlatego powściągnę się i nie będę próbowała wytykać Ci ignorancji, pisząc o nadmiarze kortyzolu, niedoborze serotoniny i miliardzie innych patologii <uśmiecha się cwanie, zadowolona z niespecjalnie zawoalowanej krytyki>, wskażę Ci tylko błędy logiczne. 'Mamy dość plotek w szkole, awantur w domu, ciągłych kłótni z chłopakiem. Wtedy popełniamy samobójstwo.' Rozwaliłaś mnie tym po prostu. Zbagatelizowałaś problem. Zrobiłaś z tego jakąś prawdę powszechną, to brzmi jak 'latem jest ciepło, wtedy nosimy lekkie ubrania'. Nie napiszę więcej, bo krew mnie zalewa, a nie chcę łamać swojego postanowienia. 'Zabijając się myślimy że po śmierci wszystko się ułoży. Pomyłka! Nic się nie ułoży. (...) Nie wiadomo czy pójdziesz do nieba, czy trafisz do piekła. Po śmierci nic nie jest wiadome, tak jak w życiu.' Przeczysz sobie. Albo 'nic się nie ułoży', albo 'nie wiemy, czy się ułoży'. Wywód kończy jakże wymowne, bezsilne 'Nie róbmy...'. Aż się wzruszyłam.
Jeżeli chcesz, żeby to, co piszesz, miało jakąkolwiek wartość, poruszaj sprawy, które są Ci bliskie, o których wiedzę możesz przekazać. Bo, oczywiście, Polska wolny kraj, możesz myśleć i pisać, co chcesz. Tylko, że słowa o czymś, o czym nie masz zielonego pojęcia, nikogo nie poruszą, najwyżej zgorszą.
Kolejna notka to wywód na temat piosenek. Szczerze mówiąc, nie rozumiem, jaki ma ona sens. I chyba marnowałabym czas, gdybym wysiliła się na próbę zrozumienia.
W lutym spłodziłaś aż osiem postów, zmęczona już po trzech pierwszych zabieram się do czytania.
Zaczyna się nieźle, scenariusz jak z urugwajskiej telenoweli, plotki, spiski, intrygi i zemsta, a wszystko to w niespecjalnie wyszukanej formie. Chciałam znaleźć jednak w Twoich słowach coś wartościowego, żeby napisać Ci względnie miłe podsumowanie. Na razie się nie udało. Szukam dalej.
Proste zdania, banalne treści, interpunkcja wołająca o pomstę do nieba. Nie chce mi się nawet wypisywać co bardziej rażących fragmentów, jedyne, o czym myślę, to żeby wcisnąć magiczny czerwony krzyżyk i nie musieć gorszyć się nadal. Chciałabym chociaż zrzucić jakość zawartości Twojego bloga na kark młodego wieku, ale kochana, Ty masz piętnaście lat. Piętnastolatki potrafią pisać dojrzale, a jeśli dla Ciebie to jest taki problem, pisarką już nie zostaniesz. To nie była sugestia, jakobym podejrzewała Cię o takie pragnienia, ale - jak już wspominałam - założyłam sobie, że będę względnie miła w podsumowaniu. Tylko na tyle mnie stać.
1/15
WYGLĄD OGÓLNY I DODATKI:
Od razu napiszę, że dostaniesz trzy punkty, bo znalazłam dokładnie trzy elementy, które można by wynagrodzić, jeśli się uprzeć. Pani z obrazka ma boski kolor włosów w pierwszym kadrze. W drugim widać zgrabne nogi w intrygujących rajstopach. Generalnie panuje u Ciebie porządek, co jednak nie znaczy, że szablon dostarcza estetycznych wrażeń.
Nie wiem, czy zauważyłaś, ale pomimo, że obrazki przedstawiają tę samą dziewczynę, kompletnie do siebie nie pasuję, przynajmniej nie przy takim zagospodarowaniu przestrzeni. Denerwuje mnie wybitnie otwarty szablon, cały monitor jest zalany tym nudnym łososiem, grafika obramowana, zamknięta... Gryzie się to okropnie. Pewnie trochę lepiej by było, gdyby walnąć tło w kolorze włosów pannicy, pod treść podłożyć biel, a czcionkę zrobić czarną.
Sondy są żenujące. Tak samo, jak linki 'Mój Avek' i 'Wasze Avki'. Linki do znajomych na oddzielnym blogu, co przy Twoim szablonie jest całkiem bez sensu, ale jak kto woli.
3/10
ODZEW:
'Hej Gratuluję za ocenkę otrzymałaś PIĄTKĘ-5 Oto w nagrodę 30 komci na blogu ***' Też gratuluję cudownej statystyki, skarbie.
0/10
BONUS:
Nie liczyłaś chyba na nic w tej rubryce, co?
0/5
OCENA: 6/55, czyli tylko dla masochistów.
|
]
